SASSARI! SASSARI! SASSARI!

Terwijl het kwik zich net boven het vriespunt bevindt hier in het Zuidelijke Italië zijn wij weer gesettled aan onze bureaus in het knusse kantoortje waar wij werken. Inmiddels zijn we alweer over de helft van onze 20-weken durende stageperiode. Voelen we ons al wijzer? Redelijk, we weten in ieder geval veel meer over onze doelsoort, de vale gier. En over de andere vogelsoorten die Sardinië rijk is want we hebben al heel wat middagjes mogen vogelen met de lokale vogelfanaten!

Vorige week was een hoogtepuntje in ons veldwerk, we mochten namelijk voor het eerst ALLEEN het veld in opzoek naar gieren.. SPANNEND! Gewapend met thermoskannen warme thee en de benodigde versnaperingen gingen we op pad in onze (nog steeds rijdende) bolide. Als twee ingepakte Eskimo’s in onze thermoskleding begon de tocht richting Pozzomaggiore. Aangekomen moesten we een keuze maken tussen een van de mysterieuze weggetjes naar de dormitory (slaaphol) van de gieren. Gelukkig hadden we na de tweede poging het juiste weggetje te pakken. Aangekomen bij de dormitory zagen wij tot ons grote vreugde dat er net twee gieren wakker waren geworden en bezig waren met hun ochtendgymnastiek (vleugels strekken). Helemaal hyped pakte we snel de grote camera uit de auto om een foto te maken. KLIK! Foto gemaakt! En dan wil je natuurlijk ook even kijken hoe hij er uit ziet. Nou.. toen kwam de paniek, FUCK geen geheugenkaartje aanwezig in de camera. Stress stress stress. Gelukkig had Michelle ook haar eigen camera bij zich, dus gerustgesteld lachen we even over onze paniek actie en maken dan een foto met Michelle haar camera. MAAR.. toen kwam er nog grotere paniek. Ook in deze camera zat geen geheugenkaart! STRESSSSSSS!! Even zagen we onze hele stage aan onze ogen voorbij vliegen, de eerste keer alleen op pad en Sophie en Michelle vergeten het meest belangrijke element van het hele veldwerk.. een geheugenkaart om foto’s te maken voor identificatie. Na het lopen van de benodigde stress rondjes had Michelle plotseling een helder moment en herinnerde ze zich dat ze een geheugenkaartje in haar portemonnee had gedaan en gelukkig had ze die wel bij zich. Was de veld dag toch niet helemaal in de soep gelopen!

De laatste tijd wachten we ook hoopvol op de komst van twee “captive-bred” individuen uit ons eigen Amsterdam! Of specifieker, uit Artis! Telkens als we vragen hoe de stand van zaken is krijgen we weer te horen: “Ja, papierwerk, CITES, vergunningen..”. Allemaal gedoe dus. Maar beetje bij beetje schiet het op, en hopelijk worden ze binnen nu en een maand op het vliegtuig gezet en kunnen we ze welkom heten in hun (en onze) moedertaal. “HALLO lieve gieren!”, waarna de Italianen zullen echoën “gggg ggggg gg”, want blijkbaar is onze uitspraak van dit ene lettertje van het alfabet bijzonder komisch voor onze vrienden hier.

Naast de gieren hebben we ook wat vrijetijdsbesteding ontdekt! Zo hebben we paard gereden, Sardijnse speciaalbieren geproefd, en hebben we een pré-kerstdiner bijgewoond met onze Internationale vrienden van de Erasmus. Met zo’n 90 man werden we aan lange tafels gezeteld met een 5 liter fles (jawel) rode wijn en 2-3 liter witte wijn op elke 2 meter. Dat verklaarde misschien wel waarom na ongeveer een uurtje het hele restaurant (we waren niet de enigen) gevuld werd door een weinig muzikaal geschal: “ESN! SASSARI! ESN! SASSARI!”. Het deed ons afvragen of wij ook als zo irritant worden ervaren als we in Leeuwarden het Osiris-lied brullen. Anyways, dit knusse etentje werd natuurlijk wederom afgesloten met een “botellon”. Nou! Ik hoor je denken, wat is dat voor iets bijzonders? Het is basically een duur woord voor hangen op straat/park/plein, met cheap-ass drank en kleine boxjes waar een net zo klein muziekje uit afspeelt. Hoe gezellig het ook was, onze bevroren tenen en vingers deden ons helaas vroegtijdig afdruipen. Naar huis! Waar het net zo “warm” is als buiten (maar er zijn wel dekentjes).

Liefs,

Sophie