Missing cars & horse races

Nou dat was pech, auto weg! Jawel hoor, het is ons overkomen. Het was zaterdagmiddag onze eerste vrije dag van het weekend en na heerlijk uitgeslapen te hebben liepen wij helemaal “zen” naar de auto om een boodschapje te doen. Maar na de korte tocht naar de parkeerplaats was onze stalen ros in geen verste verte te bekennen. ‘Nog maar even die straat door?’, probeerden we rustig te blijven en zoeken, terwijl de doemscenario’s al door ons hoofd spookten. Gestolen? Weggesleept? Toen we overtuigd waren dat de auto écht weg was, besloten we in lichtelijke paniek toestand onze Italiaanse vriend/tolk/redder-in-nood te bellen. Natuurlijk kwam hij er meteen aan om ons naar het weggesleepte-auto-terrein te brengen, terwijl hij ons probeerde op te vrolijken met zijn Italiaanse nuchterheid en onbezorgdheid. En ja hoor, DAAR WAS HIJ! Een parkeerterrein vol, en daar stond maar 1 eenzame auto tussen met het knalgele NL nummerbord. Even 150 ekkies aftikken en hij mocht weer met ons mee. So far de “relaxte zaterdag”.

Zo. Nu dat eruit is kunnen we het over de rest hebben. We hebben natuurlijk weer een bewogen week gehad, veel nieuwe plekken gezien, nieuwe geurtjes geroken (Michelle kon dit niet altijd zo waarderen – schapenkarkassen in de hete Sardijnse zon) en nieuwe hoogtes bezocht.
We kregen van onze stagebegeleiders de opdracht om een protocol te schrijven voor de eerste echte telling van de populatie vale gieren op het eiland. En na flink wat uurtjes brainstormen en discussiëren had zich een tweetal A4-tjes gevormd dat (gelukkig!) goed in de smaak viel bij het team! De lovende woorden vulden ons met trots, en toen kwam het… Of we het ook even willen vertalen en presenteren. Gelukkig begrepen zij ook wel dat we dit alleen in het Engels konden doen.

Behalve dit kantoorwerk zijn we deze week ook veel in het veld geweest, zo mochten wij voor het eerst semi-alleen op pad, met een paar mannen van de lokale variant op Staatsbosbeheer. Met een dood schaap achterin de (hun!) auto, en de tools voor de trapcam gingen we op pad. Helemaal de berg van Monte Minerva op kwamen we bij een groot Jurassic Park – achtig hek aan waar het gedekte tafeltje van de gieren zich bevindt, wij hoefden alleen nog hun bordje te vullen en de camera erop te richten. Een hele lange rit voor een hele korte handeling. Eenmaal thuis konden we de leuke plaatjes van hun laatste maaltijd ook bekijken. Nouja, geen enkele gier was op het vorige bordje afgekomen, alleen vossen en buizerds helaas. Maar desalniettemin een ervaring om het te bekijken.

Op de vrijdagmiddag besloten wij de week af te sluiten met een middagje renpaarden bekijken. Hysterische huppelkutjes zijn het, alle kanten op willen rennen behalve vooruit, totdat ze in de startbox gepropt zijn en de bel horen, dan kunnen ze het wel! Intussen waren wij natuurlijk finaal overdressed. Geïnspireerd door verschillende Engelse films over racepaarden kwamen wij in onze elegante jurkjes met bijpassende hakjes het terrein op paraderen. Dit veranderde echter in strompelen over de stenen en het gras terwijl we het gestaar van menig Italiaan konden voelen, die gewoon in hun comfortabele spijkerbroeken rondliepen. Ook zijn we er toen achter gekomen dat we zeker een oog hebben voor de winnaar. Nadat een Italiaan aan ons vroeg wie wij dachten dat ging winnen, zeiden wij volmondig 6! En jawel hoor, nummer 6 kwam als eerst over de finish zetten. De Italiaan was er daarna van overtuigd dat wij “professionals’’ waren. Echter vonden wij dat nummer 6 gewoon prachtige vlechtjes had in haar manen en staart, maar dat hebben we er maar niet bij verteld. Hadden we maar wat geld in gezet, dan was de wegsleepboete nu toch wat minder pijnlijk geweest…